Twórcy

John Cage

Nazywany genialnym wynalazcą i kreatorem nowych światów, a także showmanem i hochsztaplerem. Swymi eksperymentami szokował, lecz na zawsze odmienił oblicze sztuki. Reprezentował postawę radykalną, dążąc do zerwania z tradycją we wszystkich możliwych wymiarach.

Od dzieciństwa grał na fortepianie. Studiował kompozycję u Henry’ego Cowella oraz Arnolda Schönberga (1933–1934), a dalsze muzyczne doświadczenia zdobywał w konserwatorium Pomona College w Claremont (Kalifornia) oraz podczas licznych podróży po Europie i Azji. W latach 40. XX wieku nawiązał trwałą współpracę artystyczną z Merce’em Cunninghamem – wybitnym choreografem i tancerzem amerykańskim.

W sferze muzycznej poświęcał uwagę takim zjawiskom, jak nowe brzmienia, aleatoryzm, instrumenty totalne, preparacja, notacja graficzna, cisza i przypadek, teatr instrumentalny i happening, wykorzystanie aparatury elektronicznej, a także związki z filozofią Wschodu. W 1952 roku przedstawił swoją bodaj najsłynniejszą kompozycję: wypełnione ciszą 4’33’’. Od lat 60. działał głównie jako niezależny twórca, nauczał kompozycji oraz wykładał na amerykańskich uniwersytetach. Za sprawą książki Silence (1961) stał się jednym z wiodących amerykańskich teoretyków muzyki. Jego eksperymenty inspirowały kolejne pokolenia artystów, m.in. Johna Zorna czy Yoko Ono.

Cage w swych działaniach nie ograniczał się wyłącznie do muzyki. W kręgu jego zainteresowań znalazły się także: poezja, plastyka, filozofia, nowe media oraz mykologia (badanie grzybów). Uhonorowany został m.in. Nagrodą Fundacji Guggenheima za osiągnięcia w dziedzinie muzyki perkusyjnej i fortepianowej (1949) oraz Nagrodą Kioto w dziedzinie sztuki i filozofii (1989).

Z ważniejszych utworów Johna Cage’a wymienić warto: Music of Changes na fortepian (1951), Imaginary Landscape IV na 12 radioodbiorników i 24 wykonawców (1951), Koncert fortepianowy (1958), multimedialny Musicircus (1967).


Fot. Rob Bogaerts/Anefo
Przewiń do góry