Serie / Opera

Krwawe zbrodnie, rodzinne dramaty i siła przeznaczenia – ponadczasowa twórczość antycznych dramatopisarzy do dziś porusza odbiorców i jest inspiracją dla współczesnych artystów. "Oresteja" Ajschylosa stała się podstawą dramatopery Agaty Zubel z librettem Mai Kleczewskiej.

„Serce to pustka, ziejąca rana / Po lewej stronie świata” – zdaje się, że Aleksander Nowak czytał nagrodzoną Nike powieść „Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli” Radka Raka sercem właśnie. Jego opera przepełniona jest bowiem emocjami dla wrażliwego odbiorcy doskonale czytelnymi, wręcz oczywistymi, choć zarazem ucieka od dosłowności.

Krwawe zbrodnie, rodzinne dramaty i siła przeznaczenia – ponadczasowa twórczość antycznych dramatopisarzy do dziś porusza odbiorców i jest inspiracją dla współczesnych artystów. "Oresteja" Ajschylosa stała się podstawą dramatopery Agaty Zubel z librettem Mai Kleczewskiej.

Po żegludze w nieznane z „Syreną” Alek Nowak i Szczepan Twardoch wracają na Śląsk, w krainę „Dracha”, udręczoną wielką historią i małymi trudami codzienności. Ustami Agnes (Joanna Freszel) i Aloisa (Sebastian Szumski) opowiadają o wyniszczającym uścisku namiętności i władzy. I to właśnie dziełem „Pokora. Dramma giocoso” Alek Nowak kończy tworzony rok po roku we współpracy z pisarzem i – chyba można już z pełnym przekonaniem powiedzieć – librecistą Szczepanem Twardochem wokalno-instrumentalny tryptyk.

Żywiołem „Dracha” była ziemia, tymczasem kolejnym wspólnym dziełem Aleksander Nowak i Szczepan Twardoch pokłonili się wodzie. Choć prawdziwym obiektem ich artystycznej kontemplacji jest raczej podróż jako tęsknota za zmianą i poszukiwanie w niej sensu życia.

Po żegludze w nieznane z „Syreną” Alek Nowak i Szczepan Twardoch wracają na Śląsk, w krainę „Dracha”, udręczoną wielką historią i małymi trudami codzienności. Ustami Agnes (Joanna Freszel) i Aloisa (Sebastian Szumski) opowiadają o wyniszczającym uścisku namiętności i władzy. I to właśnie dziełem „Pokora. Dramma giocoso” Alek Nowak kończy tworzony rok po roku we współpracy z pisarzem i – chyba można już z pełnym przekonaniem powiedzieć – librecistą Szczepanem Twardochem wokalno-instrumentalny tryptyk.

Żywiołem „Dracha”, była ziemia, tymczasem kolejnym wspólnym dziełem Aleksander Nowak i Szczepan Twardoch pokłonili się wodzie. Choć prawdziwym obiektem ich artystycznej kontemplacji jest raczej podróż jako tęsknota za zmianą i poszukiwanie w niej sensu życia.

Dramat muzyczny rozpisany na głosy, klawesyn, smyczki, looper oraz smoka. Utwór będący fascynującym zderzeniem wrażliwości jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów muzyki współczesnej i znakomitego pisarza, nagradzanego i przede wszystkim czytanego w Polsce i na świecie.