Katalog

W którym ze światów mógłby się spotkać Adam Bałdych z Agnieszką Budzińską-Bennett? On jest wirtuozem skrzypiec, meandrującym pomiędzy jazzem a muzyką współczesną, ona śpiewaczką, harfistką, pianistką i muzykolożką, założycielką specjalizującego się w historycznym repertuarze Ensemble Peregrina, związanego ze słynną szkołą muzyki dawnej Schola Cantorum Basiliensis. Świat ów nazywa się Kras52 i nie jest planetą w odległej galaktyce, lecz rękopisem z Biblioteki Krasińskich, jednym z najważniejszych polskich źródeł średniowiecznej muzyki polifonicznej.

Kuba Stankiewicz jest jednym z najciekawszych polskich pianistów jazzowych, współpracował m.in. z Janem Ptaszynem Wróblewskim, Zbigniewem Namysłowskim, Artiem Shawem i Artem Farmerem. Od lat bada wpływ polskiej przedwojennej muzyki filmowej na rozwój jazzu, nagrywał świetne albumy z muzyką Victora Younga, Bronisława Kapera oraz Henryka Warsa, a także ich mistrza – Romana Statkowskiego. Wariacje na tematy zaczerpnięte z utworów Różyckiego to nic innego jak kolejny etap tej samej wyprawy do źródeł.

Kiedy dzwoni Francis Ford Coppola, wielki wizjoner kina, autor m.in. Ojca chrzestnego i Czasu apokalipsy, nie odkłada się słuchawki. Wojciech Kilar podjął więc współpracę z reżyserem i stworzył kultową dziś ścieżką dźwiękową do opowieści o potworze z Transylwanii, który kochał zbyt mocno. Po latach tę patetyczną i liryczną kantatę na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną wywracają na nice pianista Piotr Orzechowski i saksofonista Kuba Więcek.

Już od debiutanckiej płyty „Outside Sources” (2004) kanadyjskiemu kontrabasiście i kompozytorowi Michaelowi Batesowi było za ciasno nawet we współczesnym, otwartym jazzie. Koncertowa premiera utworów Lutosławskiego w opracowaniu Michaela Batesa i w brawurowym wykonaniu połączonych sił jego kwintetu oraz Lutosławski Quartet miała miejsce na nowojorskiej edycji festiwalu Jazztopad w czerwcu 2022 roku. Kilka miesięcy później muzycy spotkali się ponownie we Wrocławiu, by utrwalić dla potomnych tę fantastyczną przygodę.

Krwawe zbrodnie, rodzinne dramaty i siła przeznaczenia – ponadczasowa twórczość antycznych dramatopisarzy do dziś porusza odbiorców i jest inspiracją dla współczesnych artystów. "Oresteja" Ajschylosa stała się podstawą dramatopery Agaty Zubel z librettem Mai Kleczewskiej.

Niezbadane są ścieżki inspiracji. Karol Szymanowski szukał ich w starożytności, na Wschodzie, w rodzimym folklorze, natomiast współcześni twórcy, z innej gliny ulepieni, znajdują je w dziele Szymanowskiego. To, co gigant muzyki polskiej zamknął sto lat temu, otwierają na nowo, biorąc za punkt wyjścia do dalszych poszukiwań, do podróży w nieznane. Tak działa Adam Pierończyk, saksofonista, kompozytor, producent i niespokojna dusza, współpracownik m.in. Sama Riversa, Archie Sheppa, Bobby’ego McFerrina, Tomasza Stańki i Avishai Cohena. „Świeża i pomysłowa, nowoczesna i wielobarwna” – tak jego wirtuozerską grę opisywał amerykański portal „All About Jazz”.

„Stawiam na kameralistykę, chcąc wydobyć jak najwięcej koloru samych skrzypiec i ich zmieniającego się brzmienia” – mówi o swojej wizji Wieniawskiego wirtuoz Adam Bałdych, którego recenzent „Frankfurter Allgemeine Zeitung” nazywa „najbardziej rozwiniętym technicznie skrzypkiem naszych czasów”. Biegłość techniczna i staranne wykształcenie, w tym katowicka Akademia Muzyczna ukończona z wyróżnieniem oraz stypendium w Berklee College of Music, nie przeszkadzają Bałdychowi w nieortodoksyjnym podejściu nawet do uświęconej tradycją muzyki mistrzów.

Po żegludze w nieznane z „Syreną” Alek Nowak i Szczepan Twardoch wracają na Śląsk, w krainę „Dracha”, udręczoną wielką historią i małymi trudami codzienności. Ustami Agnes (Joanna Freszel) i Aloisa (Sebastian Szumski) opowiadają o wyniszczającym uścisku namiętności i władzy. I to właśnie dziełem „Pokora. Dramma giocoso” Alek Nowak kończy tworzony rok po roku we współpracy z pisarzem i – chyba można już z pełnym przekonaniem powiedzieć – librecistą Szczepanem Twardochem wokalno-instrumentalny tryptyk.