Twórcy
Fryderyk Chopin
Najwybitniejszy polski kompozytor oraz „poeta fortepianu” przyszedł na świat 1 marca – (według oświadczeń kompozytora) bądź 22 lutego (zgodnie z metryką chrztu) 1810 roku w Żelazowej Woli, w kochającej muzykę rodzinie spolonizowanego Francuza Mikołaja Chopina i Tekli Justyny z Krzyżanowskich. Od najmłodszych lat chłonął dzieła J.S. Bacha i Mozarta, a także – podczas wakacyjnych wyjazdów – poznawał czar ludowych melodii. Uczeń Wojciecha Żywnego, potem Józefa Elsnera, zadziwiał krytyków i publiczność pianistyczną biegłością, swobodą improwizacji oraz zmysłem twórczej fantazji.
Po warszawskich sukcesach koncertów fortepianowych: f-moll op. 21 oraz e-moll op. 11, niemal w przeddzień powstania listopadowego, 20-letni Chopin opuścił Polskę. Choć nigdy nie dane mu było powrócić w rodzinne strony, nie rozstawał się z myślą o ukochanej ojczyźnie. Tęsknota za krajem już zawsze brzmieć będzie w jego kompozycjach.
W Paryżu wszedł w krąg najwybitniejszych artystów epoki. Zaprzyjaźnił się z Lisztem, Berliozem, Heinem, Mickiewiczem, nawiązał również kontakty z polską Wielką Emigracją. W 1838 roku poznał George Sand, z którą połączył go burzliwy związek. Podczas wspólnego pobytu na Majorce, ciężko już chory, pisał – jak określiła Sand – „muzykę przywodzącą nieodparcie myśl o raju”. 16 lutego 1848 roku odbył się ostatni koncert Chopina w Sali Pleyela w Paryżu. Wyjazd do Anglii i Szkocji spowodował szybki postęp gruźlicy. Kompozytor zmarł 17 października 1849 roku w Paryżu.
„Rodem Warszawianin, sercem Polak, a talentem świata obywatel” nie tylko wprowadził polską muzykę na światowe estrady. Sztuce dźwięków wskazał nowy kierunek, którym podążyli później Wagner, Rachmaninow, a nawet Debussy i Skriabin. Szczególnie ukochał fortepian, a w jego mazurkach, polonezach, walcach, balladach, scherzach, pieśniach i innych gatunkach splatają się maestria wirtuozerii z duchem polskości.
Fot. Louis-Auguste Bisson
Po warszawskich sukcesach koncertów fortepianowych: f-moll op. 21 oraz e-moll op. 11, niemal w przeddzień powstania listopadowego, 20-letni Chopin opuścił Polskę. Choć nigdy nie dane mu było powrócić w rodzinne strony, nie rozstawał się z myślą o ukochanej ojczyźnie. Tęsknota za krajem już zawsze brzmieć będzie w jego kompozycjach.
W Paryżu wszedł w krąg najwybitniejszych artystów epoki. Zaprzyjaźnił się z Lisztem, Berliozem, Heinem, Mickiewiczem, nawiązał również kontakty z polską Wielką Emigracją. W 1838 roku poznał George Sand, z którą połączył go burzliwy związek. Podczas wspólnego pobytu na Majorce, ciężko już chory, pisał – jak określiła Sand – „muzykę przywodzącą nieodparcie myśl o raju”. 16 lutego 1848 roku odbył się ostatni koncert Chopina w Sali Pleyela w Paryżu. Wyjazd do Anglii i Szkocji spowodował szybki postęp gruźlicy. Kompozytor zmarł 17 października 1849 roku w Paryżu.
„Rodem Warszawianin, sercem Polak, a talentem świata obywatel” nie tylko wprowadził polską muzykę na światowe estrady. Sztuce dźwięków wskazał nowy kierunek, którym podążyli później Wagner, Rachmaninow, a nawet Debussy i Skriabin. Szczególnie ukochał fortepian, a w jego mazurkach, polonezach, walcach, balladach, scherzach, pieśniach i innych gatunkach splatają się maestria wirtuozerii z duchem polskości.
Fot. Louis-Auguste Bisson
