Twórcy
Ignacy Jan Paderewski
Światowej sławy pianista, kompozytor, pedagog, a także działacz niepodległościowy i polityk. W latach 1873–1878 uczeń, a następnie nauczyciel gry fortepianowej w Instytucie Muzycznym w Warszawie. W 1882 i w 1884 roku odbywał półroczne studia kompozytorskie w Berlinie. Dzięki Helenie Modrzejewskiej wyjechał do Wiednia na studia pianistyczne u Teodora Leszetyckiego; wykładał też harmonię i kontrapunkt w konserwatorium w Strasburgu.
Pierwszy recital z serii wielu występów Paderewskiego we Francji odbył się 3 marca 1888 roku w Sali Érarda w Paryżu. Zapoczątkował on europejską, a z czasem i światową karierę pianisty. Jego podróże koncertowe objęły nie tylko Europę i Stany Zjednoczone, lecz także Afrykę Południową, Australię, Nową Zelandię i Tasmanię. Odnosił wszędzie sukcesy, zdobył fortunę; często przeznaczał duże sumy na cele artystyczne, edukacyjne, społeczne, narodowe.
Uznawany był przez swych współczesnych za najwybitniejszego pianistę od czasów Franza Liszta. Mimo doskonałej techniki, ponad czyste wirtuozostwo przedkładał właściwą interpretację muzyki, rozumienie intencji kompozytora; trafnie i przekonująco ujawniał słuchaczom strukturę utworów, ich wewnętrzną logikę. Istotnym elementem wykonawstwa Paderewskiego było tempo rubato. Jako uznany chopinista przekazał swój „romantyczny” wzorzec wykonawczy pokoleniom pianistów.
Paderewski pozostawił niewielką, lecz stosunkowo różnorodną spuściznę: operę, symfonię, trzy cykle wariacji fortepianowych, dwie sonaty na skrzypce i fortepian, pieśni solowe, utwory na fortepian i orkiestrę; pisał jednak głównie solowe miniatury fortepianowe. Jako jeden z pierwszych zainteresował się folklorem i muzyką góralską.
Pianistyka, komponowanie, a potem i działalność polityczna przeplatały się wzajemnie w życiu Paderewskiego. Skomponowane u szczytu kariery Fantazja polska op. 19, utwory op. 21–23 oraz opera Manru i Symfonia h-moll wykonywane były wielokrotnie przez najlepsze zespoły europejskie i amerykańskie oraz sławnych dyrygentów.
Fot. Louis-Auguste Bisson
Pierwszy recital z serii wielu występów Paderewskiego we Francji odbył się 3 marca 1888 roku w Sali Érarda w Paryżu. Zapoczątkował on europejską, a z czasem i światową karierę pianisty. Jego podróże koncertowe objęły nie tylko Europę i Stany Zjednoczone, lecz także Afrykę Południową, Australię, Nową Zelandię i Tasmanię. Odnosił wszędzie sukcesy, zdobył fortunę; często przeznaczał duże sumy na cele artystyczne, edukacyjne, społeczne, narodowe.
Uznawany był przez swych współczesnych za najwybitniejszego pianistę od czasów Franza Liszta. Mimo doskonałej techniki, ponad czyste wirtuozostwo przedkładał właściwą interpretację muzyki, rozumienie intencji kompozytora; trafnie i przekonująco ujawniał słuchaczom strukturę utworów, ich wewnętrzną logikę. Istotnym elementem wykonawstwa Paderewskiego było tempo rubato. Jako uznany chopinista przekazał swój „romantyczny” wzorzec wykonawczy pokoleniom pianistów.
Paderewski pozostawił niewielką, lecz stosunkowo różnorodną spuściznę: operę, symfonię, trzy cykle wariacji fortepianowych, dwie sonaty na skrzypce i fortepian, pieśni solowe, utwory na fortepian i orkiestrę; pisał jednak głównie solowe miniatury fortepianowe. Jako jeden z pierwszych zainteresował się folklorem i muzyką góralską.
Pianistyka, komponowanie, a potem i działalność polityczna przeplatały się wzajemnie w życiu Paderewskiego. Skomponowane u szczytu kariery Fantazja polska op. 19, utwory op. 21–23 oraz opera Manru i Symfonia h-moll wykonywane były wielokrotnie przez najlepsze zespoły europejskie i amerykańskie oraz sławnych dyrygentów.
Fot. Louis-Auguste Bisson
