Twórcy
Wojciech Kilar
Kompozytor i pianista. Urodzony 17 lipca 1932 roku we Lwowie, zmarł 29 grudnia 2013 roku w Katowicach.
W 1944 roku, w obawie przed wojskami radzieckimi, wyjechał wraz z rodziną do Rzeszowa. Tam uczył się gry na fortepianie u Kazimierza Mirskiego. Jego debiut pianistyczny i kompozytorski miał miejsce w 1947 roku na Konkursie Młodych Talentów, gdzie wykonał swoje Dwie miniatury dziecięce (II nagroda). Po pobycie w Krakowie (lekcje gry na fortepianie u Marii Bilińskiej-Riegerowej oraz harmonii u Artura Malawskiego), w 1948 roku wyjechał do Katowic. Studiował tam u Bolesława Woytowicza (kompozycja i fortepian). Po uzyskaniu dyplomu został asystentem swego profesora w Krakowie. W 1957 roku Kilar uczestniczył w Międzynarodowych Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie. Później udał się na studia do Nadii Boulanger do Paryża, wybitna nauczycielka miała jednak uznać, że młody twórca „nie musi się już uczyć”.
Jego wczesne utwory reprezentują nurt neoklasyczny, później współtworzył wraz z Krzysztofem Pendereckim i Henrykiem Mikołajem Góreckim polską awangardę (eksperymenty sonorystyczne, dodekafonia, serializm). Poemat symfoniczny Krzesany (1974) był zapowiedzią noworomantycznego przełomu lat 70. W twórczości Kilara pojawiły się wtedy nawiązania do tradycji, powrót do tonalności oraz inspiracje muzyką ludową. Coraz większą rolę, szczególnie w ostatnim okresie życia, odgrywała twórczość religijna.
Wojciech Kilar uznawany jest także za najwybitniejszego polskiego kompozytora muzyki filmowej. Współpracował z czołowymi reżyserami w kraju (m.in. Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim) i za granicą (m.in. Roman Polański, Jane Campion). Za muzykę do filmu Dracula Francisa Forda Coppoli otrzymał nagrodę American Society of Composers, Authors and Publishers.
Wojciech Kilar został uhonorowany Złotym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis, Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Per Artem ad Deum Papieskiej Rady ds. Kultury oraz Orderem Orła Białego.
Fot. Czesław Czapliński / FOTONOVA
W 1944 roku, w obawie przed wojskami radzieckimi, wyjechał wraz z rodziną do Rzeszowa. Tam uczył się gry na fortepianie u Kazimierza Mirskiego. Jego debiut pianistyczny i kompozytorski miał miejsce w 1947 roku na Konkursie Młodych Talentów, gdzie wykonał swoje Dwie miniatury dziecięce (II nagroda). Po pobycie w Krakowie (lekcje gry na fortepianie u Marii Bilińskiej-Riegerowej oraz harmonii u Artura Malawskiego), w 1948 roku wyjechał do Katowic. Studiował tam u Bolesława Woytowicza (kompozycja i fortepian). Po uzyskaniu dyplomu został asystentem swego profesora w Krakowie. W 1957 roku Kilar uczestniczył w Międzynarodowych Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie. Później udał się na studia do Nadii Boulanger do Paryża, wybitna nauczycielka miała jednak uznać, że młody twórca „nie musi się już uczyć”.
Jego wczesne utwory reprezentują nurt neoklasyczny, później współtworzył wraz z Krzysztofem Pendereckim i Henrykiem Mikołajem Góreckim polską awangardę (eksperymenty sonorystyczne, dodekafonia, serializm). Poemat symfoniczny Krzesany (1974) był zapowiedzią noworomantycznego przełomu lat 70. W twórczości Kilara pojawiły się wtedy nawiązania do tradycji, powrót do tonalności oraz inspiracje muzyką ludową. Coraz większą rolę, szczególnie w ostatnim okresie życia, odgrywała twórczość religijna.
Wojciech Kilar uznawany jest także za najwybitniejszego polskiego kompozytora muzyki filmowej. Współpracował z czołowymi reżyserami w kraju (m.in. Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim) i za granicą (m.in. Roman Polański, Jane Campion). Za muzykę do filmu Dracula Francisa Forda Coppoli otrzymał nagrodę American Society of Composers, Authors and Publishers.
Wojciech Kilar został uhonorowany Złotym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis, Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Per Artem ad Deum Papieskiej Rady ds. Kultury oraz Orderem Orła Białego.
Fot. Czesław Czapliński / FOTONOVA
