Twórcy
Tadeusz Baird
Kompozytor. Edukację muzyczną rozpoczął od lekcji fortepianu u Marii Rzepko. Formalne studia odbywał w okupowanej Warszawie u Bolesława Woytowicza (kompozycja) i Kazimierza Sikorskiego (harmonia i kontrapunkt). Po klęsce powstania warszawskiego został deportowany w głąb III Rzeszy, przebywał m.in. w Emsdetten, Münsterze oraz w obozie koncentracyjnym Neuengamme. Po wojnie, wróciwszy do kraju, kontynuował studia w stołecznej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej u Piotra Rytla i Piotra Perkowskiego (kompozycja) oraz na Uniwersytecie Warszawskim (muzykologia).
W 1949 roku wraz z Kazimierzem Serockim i Janem Krenzem założył Grupę 49. Był jednym z pomysłodawców i inicjatorów Warszawskiej Jesieni. Od roku 1974 wykładał kompozycję w warszawskiej PWSM, był także członkiem berlińskiej Akademie der Künste.
Zaaprobowana przez Bairda periodyzacja twórczości obejmuje trzy okresy. W pierwszym (1949–1956) dominuje stylistyka neoklasyczna – pogodny na ogół nastrój kompozycji, liczne nawiązania do rodzimego folkloru, stylizacje i archaizacje. W drugim (1956–1968) kompozytor adaptuje technikę dodekafoniczną, nadając jej wysoce indywidualny charakter. Trzeci okres stanowi swoisty dialog z postmodernizmem z pozycji estetyki „nowego romantyzmu”.
Do ważniejszych dzieł kompozytora należą: Colas Breugnon – suita w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową z fletem (1951), Cztery sonety miłosne do słów Williama Szekspira (1956–1969), Jutro (1966), Concerto lugubre na altówkę i orkiestrę (1975), Canzona na orkiestrę (1980). Trzykrotnie Baird uzyskał pierwszą lokatę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu – za Cztery eseje (1959), Wariacje bez tematu (1963) i Cztery dialogi (1966). Został też wyróżniony nagrodą ZKP-u za całokształt twórczości (1966), Nagrodą im. Arthura Honeggera (1974) oraz medalem im. Jeana Sibeliusa (1976).
W 1949 roku wraz z Kazimierzem Serockim i Janem Krenzem założył Grupę 49. Był jednym z pomysłodawców i inicjatorów Warszawskiej Jesieni. Od roku 1974 wykładał kompozycję w warszawskiej PWSM, był także członkiem berlińskiej Akademie der Künste.
Zaaprobowana przez Bairda periodyzacja twórczości obejmuje trzy okresy. W pierwszym (1949–1956) dominuje stylistyka neoklasyczna – pogodny na ogół nastrój kompozycji, liczne nawiązania do rodzimego folkloru, stylizacje i archaizacje. W drugim (1956–1968) kompozytor adaptuje technikę dodekafoniczną, nadając jej wysoce indywidualny charakter. Trzeci okres stanowi swoisty dialog z postmodernizmem z pozycji estetyki „nowego romantyzmu”.
Do ważniejszych dzieł kompozytora należą: Colas Breugnon – suita w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową z fletem (1951), Cztery sonety miłosne do słów Williama Szekspira (1956–1969), Jutro (1966), Concerto lugubre na altówkę i orkiestrę (1975), Canzona na orkiestrę (1980). Trzykrotnie Baird uzyskał pierwszą lokatę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu – za Cztery eseje (1959), Wariacje bez tematu (1963) i Cztery dialogi (1966). Został też wyróżniony nagrodą ZKP-u za całokształt twórczości (1966), Nagrodą im. Arthura Honeggera (1974) oraz medalem im. Jeana Sibeliusa (1976).
