TADEUSZ WROŃSKI
Studiował grę na skrzypcach u Józefa Jarzębskiego w konserwatorium w Warszawie, a w latach 1947–1948 u André Gertlera w konserwatorium w Brukseli. W 1945 roku został koncertmistrzem Filharmonii w Sopocie. Od 1949 roku uczył w PWSM w Warszawie (1973–1975 rektor), zorganizował w niej Instytut Pedagogiki Muzycznej. Wykładał także w latach 1965–1986 w Indiana University School of Music w Bloomington.
Koncertował w Europie, Hongkongu, Indiach, Iranie, Japonii, Stanach Zjednoczonych. Występował z orkiestrami, w duecie z Władysławem Szpilmanem, w założonym przez siebie kwartecie smyczkowym i w Kwintecie Warszawskim.
Jeden z pomysłodawców Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Uczestniczył w pracach jury konkursów skrzypcowych, kameralnych i lutniczych, m.in. w Lipsku, Poznaniu, Liége, Paryżu, Odense. W 1990 roku zorganizował Konkurs Tadeusza Wrońskiego na Skrzypce Solo (od 1997 międzynarodowy). Był znawcą budowy instrumentów smyczkowych, współzałożycielem Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników.
Autor licznych edycji dzieł skrzypcowych oraz książek: Zagadnienia gry skrzypcowej (4 tomy), Zdolni i niezdolni, O czym nie ma czasu mówić na lekcjach.
Polskie Radio poświęciło mu audycję Dynastia profesora Wrońskiego, a także cykl Rozmowy z mistrzem. Uhonorowany m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, orderem szacha Iranu, tytułem doktora honoris causa Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina.
Fot. Stanisław Ekier