Bogdan Paprocki
Znakomity tenor, w 1939 roku powołany do szkoły podchorążych rezerwy w Zamościu, śpiewał tam w kwartecie rewelersów. Walczył w kampanii wrześniowej. Profesjonalną naukę śpiewu rozpoczął w Lublinie u Eugeniusza Koppa (1943), a kontynuował u Ignacego Dygasa, będąc jednocześnie solistą Zespołu Reprezentacyjnego Wojska Polskiego.
W latach 1946–1960 solista Opery Śląskiej w Bytomiu. Od 1957 roku śpiewał w Operze Warszawskiej (później Teatr Wielki), był tam etatowym solistą od 1961 roku do końca lat osiemdziesiątych, występował także w latach dziewięćdziesiątych. Wziął udział w kilku pamiętnych spektaklach za czasów dyrekcji Bohdana Wodiczki, w tym w Wieczorze Strawińskiego, Synu marnotrawnym Debussy’ego, Więźniu Dallapiccoli. Z zespołem teatru występował w Budapeszcie, Sofii, Oslo, Belgradzie, Berlinie, m. Meksyk, Lizbonie, Madrycie. W 1959 roku zaproponowano mu kontrakt z New York City Opera, jednak nie zdecydował się na wyjazd.
Niezrównany odtwórca roli Stefana w Strasznym dworze Moniuszki, miał w repertuarze około sześćdziesięciu ról operowych, pieśni (szczególnie Moniuszki), partie oratoryjno-kantatowe. Okazjonalnie powracał na scenę do ostatnich lat życia (Nabucco Verdiego w 2007 roku, Halka Moniuszki w 2008 roku).
Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1959, 1997).