Katalog

„Serce to pustka, ziejąca rana / Po lewej stronie świata” – zdaje się, że Aleksander Nowak czytał nagrodzoną Nike powieść „Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli” Radka Raka sercem właśnie. Jego opera przepełniona jest bowiem emocjami dla wrażliwego odbiorcy doskonale czytelnymi, wręcz oczywistymi, choć zarazem ucieka od dosłowności.

Utwór tytułowy, skomponowany dla wykonującego go tu wiolonczelisty Jakoba Kullberga, wziął się z konstatacji kompozytora, że dzieło sztuki wymaga tarcia, zarówno na poziomie konceptualnym, jak i osobistym. Album VARIOUS FORMS OF FRICTION, wydany w serii PORTRAITS, oprócz kompozycji tytułowej zawiera również utwory Motions, Stases na fortepian i duży zespół (solistką jest Małgorzata Walentynowicz) i Open/Close na klarnet basowy i duży zespół (solista: Michele Marelli). Gra Orkiestra Muzyki Nowej pod batutą Szymona Bywalca.

Kuba Stankiewicz jest jednym z najciekawszych polskich pianistów jazzowych, współpracował m.in. z Janem Ptaszynem Wróblewskim, Zbigniewem Namysłowskim, Artiem Shawem i Artem Farmerem. Od lat bada wpływ polskiej przedwojennej muzyki filmowej na rozwój jazzu, nagrywał świetne albumy z muzyką Victora Younga, Bronisława Kapera oraz Henryka Warsa, a także ich mistrza – Romana Statkowskiego. Wariacje na tematy zaczerpnięte z utworów Różyckiego to nic innego jak kolejny etap tej samej wyprawy do źródeł.

Już od debiutanckiej płyty „Outside Sources” (2004) kanadyjskiemu kontrabasiście i kompozytorowi Michaelowi Batesowi było za ciasno nawet we współczesnym, otwartym jazzie. Koncertowa premiera utworów Lutosławskiego w opracowaniu Michaela Batesa i w brawurowym wykonaniu połączonych sił jego kwintetu oraz Lutosławski Quartet miała miejsce na nowojorskiej edycji festiwalu Jazztopad w czerwcu 2022 roku. Kilka miesięcy później muzycy spotkali się ponownie we Wrocławiu, by utrwalić dla potomnych tę fantastyczną przygodę.

Krwawe zbrodnie, rodzinne dramaty i siła przeznaczenia – ponadczasowa twórczość antycznych dramatopisarzy do dziś porusza odbiorców i jest inspiracją dla współczesnych artystów. "Oresteja" Ajschylosa stała się podstawą dramatopery Agaty Zubel z librettem Mai Kleczewskiej.

Poproszona o próbę zdefiniowania własnej twórczości, nazwała ją ekspresjonizmem lirycznym. Wybór takiego szyldu wiele mówi o emocjonalnym natężeniu muzyki Elżbiety Sikory, które być może jest odbiciem doświadczenia dwóch ojczyzn – Polski i Francji – ale i konsekwencją artystycznego dojrzewania w epoce ścierania się potężnych żywiołów, awangardy i nurtu neoklasycznego. Albo z myślenia o celu, jakim jest dla artystki słuchacz, którego zawsze pragnie zadziwić, zaskoczyć, bądź zaszokować.

Niezbadane są ścieżki inspiracji. Karol Szymanowski szukał ich w starożytności, na Wschodzie, w rodzimym folklorze, natomiast współcześni twórcy, z innej gliny ulepieni, znajdują je w dziele Szymanowskiego. To, co gigant muzyki polskiej zamknął sto lat temu, otwierają na nowo, biorąc za punkt wyjścia do dalszych poszukiwań, do podróży w nieznane.

Po żegludze w nieznane z „Syreną” Alek Nowak i Szczepan Twardoch wracają na Śląsk, w krainę „Dracha”, udręczoną wielką historią i małymi trudami codzienności. Ustami Agnes (Joanna Freszel) i Aloisa (Sebastian Szumski) opowiadają o wyniszczającym uścisku namiętności i władzy. I to właśnie dziełem „Pokora. Dramma giocoso” Alek Nowak kończy tworzony rok po roku we współpracy z pisarzem i – chyba można już z pełnym przekonaniem powiedzieć – librecistą Szczepanem Twardochem wokalno-instrumentalny tryptyk.