Katalog

Krwawe zbrodnie, rodzinne dramaty i siła przeznaczenia – ponadczasowa twórczość antycznych dramatopisarzy do dziś porusza odbiorców i jest inspiracją dla współczesnych artystów. "Oresteja" Ajschylosa stała się podstawą dramatopery Agaty Zubel z librettem Mai Kleczewskiej.

Poproszona o próbę zdefiniowania własnej twórczości, nazwała ją ekspresjonizmem lirycznym. Wybór takiego szyldu wiele mówi o emocjonalnym natężeniu muzyki Elżbiety Sikory, które być może jest odbiciem doświadczenia dwóch ojczyzn – Polski i Francji – ale i konsekwencją artystycznego dojrzewania w epoce ścierania się potężnych żywiołów, awangardy i nurtu neoklasycznego. Albo z myślenia o celu, jakim jest dla artystki słuchacz, którego zawsze pragnie zadziwić, zaskoczyć, bądź zaszokować.

Niezbadane są ścieżki inspiracji. Karol Szymanowski szukał ich w starożytności, na Wschodzie, w rodzimym folklorze, natomiast współcześni twórcy, z innej gliny ulepieni, znajdują je w dziele Szymanowskiego. To, co gigant muzyki polskiej zamknął sto lat temu, otwierają na nowo, biorąc za punkt wyjścia do dalszych poszukiwań, do podróży w nieznane.

Po żegludze w nieznane z „Syreną” Alek Nowak i Szczepan Twardoch wracają na Śląsk, w krainę „Dracha”, udręczoną wielką historią i małymi trudami codzienności. Ustami Agnes (Joanna Freszel) i Aloisa (Sebastian Szumski) opowiadają o wyniszczającym uścisku namiętności i władzy. I to właśnie dziełem „Pokora. Dramma giocoso” Alek Nowak kończy tworzony rok po roku we współpracy z pisarzem i – chyba można już z pełnym przekonaniem powiedzieć – librecistą Szczepanem Twardochem wokalno-instrumentalny tryptyk.

Kiedy dzwoni Francis Ford Coppola, wielki wizjoner kina, autor m.in. Ojca chrzestnego i Czasu apokalipsy, nie odkłada się słuchawki. Wojciech Kilar podjął więc współpracę z reżyserem i stworzył kultową dziś ścieżką dźwiękową do opowieści o potworze z Transylwanii, który kochał zbyt mocno. Po latach tę patetyczną i liryczną kantatę na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną wywracają na nice pianista Piotr Orzechowski i saksofonista Kuba Więcek.

„Stawiam na kameralistykę, chcąc wydobyć jak najwięcej koloru samych skrzypiec i ich zmieniającego się brzmienia” – mówi o swojej wizji Wieniawskiego wirtuoz Adam Bałdych, którego recenzent „Frankfurter Allgemeine Zeitung” nazywa „najbardziej rozwiniętym technicznie skrzypkiem naszych czasów”. Biegłość techniczna i staranne wykształcenie, w tym katowicka Akademia Muzyczna ukończona z wyróżnieniem oraz stypendium w Berklee College of Music, nie przeszkadzają Bałdychowi w nieortodoksyjnym podejściu nawet do uświęconej tradycją muzyki mistrzów.

Kompozytorzy stalowowolscy, zwani też Pokoleniem ’51, to w polskiej muzyce współczesnej zjawisko osobne i zasługujące na pamięć. Aleksandra Lasonia, Andrzeja Krzanowskiego i Eugeniusza Knapika łączy to, że zaistnieli na odbywającym się w Stalowej Woli w latach 70. festiwalu Młodzi Muzycy Młodemu Miastu, ale i ambiwalentny stosunek do awangardy – korzystali z jej zdobyczy, jednak bez doktrynalnej sztywności, pozwalając swojej muzyce przemówić choćby nutą romantyzmu.

Emocje związane z Konkursem Chopinowskim błyskawicznie rozpalają nawet melomanów, którzy w innych okolicznościach rzadko przypominają sobie o twórczości najwybitniejszego polskiego kompozytora. Oczywiście, temperatura sporów sięga zenitu tuż przed ogłoszeniem werdyktu jury, ale na szczęście stygnie długo i powoli, całymi miesiącami, jeśli nie latami. To dobrze, właśnie o takie kwestie pokłócić się warto… Tymczasem trzypłytowy boks FRYDERYK CHOPIN – PIANO CONCERTOS / ÉTUDES / CHAMBER WORKS od ANAKLASIS jest po to, by wszystkich pogodzić.