Katalog

Niezbadane są ścieżki inspiracji. Karol Szymanowski szukał ich w starożytności, na Wschodzie, w rodzimym folklorze, natomiast współcześni twórcy, z innej gliny ulepieni, znajdują je w dziele Szymanowskiego. To, co gigant muzyki polskiej zamknął sto lat temu, otwierają na nowo, biorąc za punkt wyjścia do dalszych poszukiwań, do podróży w nieznane. Tak działa Adam Pierończyk, saksofonista, kompozytor, producent i niespokojna dusza, współpracownik m.in. Sama Riversa, Archie Sheppa, Bobby’ego McFerrina, Tomasza Stańki i Avishai Cohena. „Świeża i pomysłowa, nowoczesna i wielobarwna” – tak jego wirtuozerską grę opisywał amerykański portal „All About Jazz”.

„Stawiam na kameralistykę, chcąc wydobyć jak najwięcej koloru samych skrzypiec i ich zmieniającego się brzmienia” – mówi o swojej wizji Wieniawskiego wirtuoz Adam Bałdych, którego recenzent „Frankfurter Allgemeine Zeitung” nazywa „najbardziej rozwiniętym technicznie skrzypkiem naszych czasów”. Biegłość techniczna i staranne wykształcenie, w tym katowicka Akademia Muzyczna ukończona z wyróżnieniem oraz stypendium w Berklee College of Music, nie przeszkadzają Bałdychowi w nieortodoksyjnym podejściu nawet do uświęconej tradycją muzyki mistrzów.

Już od debiutanckiej płyty „Outside Sources” (2004) kanadyjskiemu kontrabasiście i kompozytorowi Michaelowi Batesowi było za ciasno nawet we współczesnym, otwartym jazzie. Koncertowa premiera utworów Lutosławskiego w opracowaniu Michaela Batesa i w brawurowym wykonaniu połączonych sił jego kwintetu oraz Lutosławski Quartet miała miejsce na nowojorskiej edycji festiwalu Jazztopad w czerwcu 2022 roku. Kilka miesięcy później muzycy spotkali się ponownie we Wrocławiu, by utrwalić dla potomnych tę fantastyczną przygodę.

Krwawe zbrodnie, rodzinne dramaty i siła przeznaczenia – ponadczasowa twórczość antycznych dramatopisarzy do dziś porusza odbiorców i jest inspiracją dla współczesnych artystów. "Oresteja" Ajschylosa stała się podstawą dramatopery Agaty Zubel z librettem Mai Kleczewskiej.

Losy legendarnej władczyni Krakowa przełożone na język współczesnej opery: „Wanda” Joanny Wnuk-Nazarowej.

Poproszona o próbę zdefiniowania własnej twórczości, nazwała ją ekspresjonizmem lirycznym. Wybór takiego szyldu wiele mówi o emocjonalnym natężeniu muzyki Elżbiety Sikory, które być może jest odbiciem doświadczenia dwóch ojczyzn – Polski i Francji – ale i konsekwencją artystycznego dojrzewania w epoce ścierania się potężnych żywiołów, awangardy i nurtu neoklasycznego. Albo z myślenia o celu, jakim jest dla artystki słuchacz, którego zawsze pragnie zadziwić, zaskoczyć, bądź zaszokować.

Niezbadane są ścieżki inspiracji. Karol Szymanowski szukał ich w starożytności, na Wschodzie, w rodzimym folklorze, natomiast współcześni twórcy, z innej gliny ulepieni, znajdują je w dziele Szymanowskiego. To, co gigant muzyki polskiej zamknął sto lat temu, otwierają na nowo, biorąc za punkt wyjścia do dalszych poszukiwań, do podróży w nieznane.

Po żegludze w nieznane z „Syreną” Alek Nowak i Szczepan Twardoch wracają na Śląsk, w krainę „Dracha”, udręczoną wielką historią i małymi trudami codzienności. Ustami Agnes (Joanna Freszel) i Aloisa (Sebastian Szumski) opowiadają o wyniszczającym uścisku namiętności i władzy. I to właśnie dziełem „Pokora. Dramma giocoso” Alek Nowak kończy tworzony rok po roku we współpracy z pisarzem i – chyba można już z pełnym przekonaniem powiedzieć – librecistą Szczepanem Twardochem wokalno-instrumentalny tryptyk.