Wykonawcy

Zygmunt Krauze

Urodzony 19 września 1938 roku w Warszawie, studiował tamże w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej – grę na fortepianie u Marii Wiłkomirskiej oraz kompozycję u Kazimierza Sikorskiego. Studia kontynuował w Paryżu u Nadii Boulanger. Jest profesorem kompozycji w łódzkiej Akademii Muzycznej.

Prowadził wykłady i kursy mistrzowskie w Japonii, Korei Południowej, Chinach, USA i wielu krajach Europy. Jako koncertujący pianista występował na najważniejszych estradach świata. W 1967 roku założył zespół Warsztat Muzyczny, z którym dokonał prawykonań przeszło 100 kompozycji czołowych współczesnych twórców. Ponad 120 utworów zostało skomponowanych specjalnie dla zespołu na jego zamówienie. Na zaproszenie Pierre'a Bouleza Krauze został doradcą artystycznym w IRCAM w Paryżu. W latach 1987–1990 był prezydentem Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej.

Zygmunt Krauze został uhonorowany m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (2004), nagrodą Dziedzictwa Ludzkości UNESCO (2005), Orderem Legii Honorowej (2007) i tytułem Chevalier dans l’Ordre des Arts et des Lettres (1984). W 2014 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Autor pierwszych w Polsce kompozycji przestrzenno-muzycznych, twórca muzyki unistycznej, swoją twórczość dzieli na cztery kategorie: inspirowaną malarstwem Władysława Strzemińskiego muzykę unistyczną, wykonywane w specjalnie zaaranżowanych wnętrzach kompozycje przestrzenne, operującą aluzją i cytatem „muzykę o muzyce” oraz subiektywną, głęboko ekspresyjną „muzykę powrotu do korzeni”. Szczególne miejsce w twórczości Krauzego zajmuje fortepian, traktowany często niekonwencjonalnie. Ponadto artysta ma w dorobku siedem oper oraz wiele muzycznych opracowań sztuk teatralnych (we współpracy z reżyserem Jorgem Lavellim). Wśród ważniejszych kompozycji Krauzego warto wymienić Pięć kompozycji unistycznych (1963), Kompozycje przestrzenno-muzyczne nr 1 i nr 2 (1968, 1970), Utwór na orkiestrę nr 1 (1969), Folk Music (1972), I Koncert fortepianowy (1976), Rzekę podziemną (1987).


Fot. Bartek Barczyk
Przewiń do góry