Serie / Portraits

Płyta CONNECTIONS zawiera wybrane kompozycje Szalonka. Najstarsze – „Toccata polyphonica” na orkiestrę smyczkową z 1954 roku (a więc napisana jeszcze na studiach) i „Wyznania”. „Tryptyk” do słów Kazimiery Iłłakowiczówny na głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę kameralną, utwór z 1959 roku, który umożliwił katowickiemu artyście zaistnienie w międzynarodowym obiegu – sąsiadują tu z najpóźniejszymi, na przykład „L’Hautbois mon amour” (1999), który jest Szalonka wyznaniem miłości do oboju, a dla solisty (tu: Maksymilian Lipień, pierwszy oboista NOSPR) nie lada wyzwaniem.

PIEŚNI O ŚLĄSKU to zbiór kompozycji wokalnych śląskiego mistrza, doskonale podkreślających szerokość jego horyzontów. Był wizjonerem, twórcą nowatorskim, ale nie stronił od inspiracji lokalnym folklorem („O Jasiowej Kasi”, „Katowicka ballada”, „Opolskie”, „Śląska ballada ludowa” na sopran solo i chór mieszany) czy muzyką sakralną („Litania Loretańska do Najświętszej Marii Panny”, „Miserere”), pisał utwory ujmujące prostotą i niezwykle złożone. Na płycie słyszymy je w wykonaniu Zespołu Śpiewaków Miasta Katowice Camerata Silesia, dyryguje Anna Szostak.

Zawodowe życie Joanny Wnuk-Nazarowej to pasmo wyzwań i sukcesów – powszechnie znane są jej osiągnięcia na niwie pedagogicznej, organizacyjnej i politycznej. To aż zaskakujące, że znajdowała czas i energię na pracę twórczą, bo przecież przede wszystkim jest znakomitą kompozytorką i dyrygentką. Album IL TEMPO PASSA jest wyborem jej utworów Wnuk-Nazarowej na orkiestrę kameralną i symfoniczną skomponowanych w ostatnich latach.

Utwór tytułowy, skomponowany dla wykonującego go tu wiolonczelisty Jakoba Kullberga, wziął się z konstatacji kompozytora, że dzieło sztuki wymaga tarcia, zarówno na poziomie konceptualnym, jak i osobistym. Album VARIOUS FORMS OF FRICTION, wydany w serii PORTRAITS, oprócz kompozycji tytułowej zawiera również utwory Motions, Stases na fortepian i duży zespół (solistką jest Małgorzata Walentynowicz) i Open/Close na klarnet basowy i duży zespół (solista: Michele Marelli). Gra Orkiestra Muzyki Nowej pod batutą Szymona Bywalca.

Poproszona o próbę zdefiniowania własnej twórczości, nazwała ją ekspresjonizmem lirycznym. Wybór takiego szyldu wiele mówi o emocjonalnym natężeniu muzyki Elżbiety Sikory, które być może jest odbiciem doświadczenia dwóch ojczyzn – Polski i Francji – ale i konsekwencją artystycznego dojrzewania w epoce ścierania się potężnych żywiołów, awangardy i nurtu neoklasycznego. Albo z myślenia o celu, jakim jest dla artystki słuchacz, którego zawsze pragnie zadziwić, zaskoczyć, bądź zaszokować.

Kompozytorzy stalowowolscy, zwani też Pokoleniem ’51, to w polskiej muzyce współczesnej zjawisko osobne i zasługujące na pamięć. Aleksandra Lasonia, Andrzeja Krzanowskiego i Eugeniusza Knapika łączy to, że zaistnieli na odbywającym się w Stalowej Woli w latach 70. festiwalu Młodzi Muzycy Młodemu Miastu, ale i ambiwalentny stosunek do awangardy – korzystali z jej zdobyczy, jednak bez doktrynalnej sztywności, pozwalając swojej muzyce przemówić choćby nutą romantyzmu.

Marcin Stańczyk jest uczniem między innymi Zygmunta Krauzego i Ivana Fedelego, laureatem wielu międzynarodowych konkursów kompozytorskich. Jest twórcą nie tylko poszukującym, ale i znajdującym. Zadającym pytania, ale i udzielającym odpowiedzi.

"Śpiew, muzyka wokalna towarzyszyły mi od najwcześniejszych lat dzieciństwa" – przyznaje urodzony w 1930 roku w Wilnie Romuald Twardowski. – "Popularne melodie, pieśni nucone przez matkę, brzmienie chórów kościelnych – wszystko to pobudzało moją wyobraźnię".