Katalog

Krwawe zbrodnie, rodzinne dramaty i siła przeznaczenia – ponadczasowa twórczość antycznych dramatopisarzy do dziś porusza odbiorców i jest inspiracją dla współczesnych artystów. "Oresteja" Ajschylosa stała się podstawą dramatopery Agaty Zubel z librettem Mai Kleczewskiej.

Emocje związane z Konkursem Chopinowskim błyskawicznie rozpalają nawet melomanów, którzy w innych okolicznościach rzadko przypominają sobie o twórczości najwybitniejszego polskiego kompozytora. Oczywiście, temperatura sporów sięga zenitu tuż przed ogłoszeniem werdyktu jury, ale na szczęście stygnie długo i powoli, całymi miesiącami, jeśli nie latami. To dobrze, właśnie o takie kwestie pokłócić się warto… Tymczasem trzypłytowy boks FRYDERYK CHOPIN – PIANO CONCERTOS / ÉTUDES / CHAMBER WORKS od ANAKLASIS jest po to, by wszystkich pogodzić.

PIEŚNI O ŚLĄSKU to zbiór kompozycji wokalnych śląskiego mistrza, doskonale podkreślających szerokość jego horyzontów. Był wizjonerem, twórcą nowatorskim, ale nie stronił od inspiracji lokalnym folklorem („O Jasiowej Kasi”, „Katowicka ballada”, „Opolskie”, „Śląska ballada ludowa” na sopran solo i chór mieszany) czy muzyką sakralną („Litania Loretańska do Najświętszej Marii Panny”, „Miserere”), pisał utwory ujmujące prostotą i niezwykle złożone. Na płycie słyszymy je w wykonaniu Zespołu Śpiewaków Miasta Katowice Camerata Silesia, dyryguje Anna Szostak.

Po żegludze w nieznane z „Syreną” Alek Nowak i Szczepan Twardoch wracają na Śląsk, w krainę „Dracha”, udręczoną wielką historią i małymi trudami codzienności. Ustami Agnes (Joanna Freszel) i Aloisa (Sebastian Szumski) opowiadają o wyniszczającym uścisku namiętności i władzy. I to właśnie dziełem „Pokora. Dramma giocoso” Alek Nowak kończy tworzony rok po roku we współpracy z pisarzem i – chyba można już z pełnym przekonaniem powiedzieć – librecistą Szczepanem Twardochem wokalno-instrumentalny tryptyk.

Po żegludze w nieznane z „Syreną” Alek Nowak i Szczepan Twardoch wracają na Śląsk, w krainę „Dracha”, udręczoną wielką historią i małymi trudami codzienności. Ustami Agnes (Joanna Freszel) i Aloisa (Sebastian Szumski) opowiadają o wyniszczającym uścisku namiętności i władzy. I to właśnie dziełem „Pokora. Dramma giocoso” Alek Nowak kończy tworzony rok po roku we współpracy z pisarzem i – chyba można już z pełnym przekonaniem powiedzieć – librecistą Szczepanem Twardochem wokalno-instrumentalny tryptyk.

Czy muzyce potrzebny jest parytet? Zapewne nie, broni się sama. Ale przecież warto dostrzec i podkreślić artystyczne przewagi znakomitych kompozytorek współczesnych i ich wybitnych poprzedniczek – kobiety w polskiej muzyce to głos równie osobny, co wyrazisty. Album jest owocem współpracy z Instytutem Adama Mickiewicza, a konkretnie programu Polskie Heroiny Dźwięku, prowadzonego przez IAM w ramach szerszej akcji Polska Music.

Kompozytorzy stalowowolscy, zwani też Pokoleniem ’51, to w polskiej muzyce współczesnej zjawisko osobne i zasługujące na pamięć. Aleksandra Lasonia, Andrzeja Krzanowskiego i Eugeniusza Knapika łączy to, że zaistnieli na odbywającym się w Stalowej Woli w latach 70. festiwalu Młodzi Muzycy Młodemu Miastu, ale i ambiwalentny stosunek do awangardy – korzystali z jej zdobyczy, jednak bez doktrynalnej sztywności, pozwalając swojej muzyce przemówić choćby nutą romantyzmu.

Wodewil to sceniczny żart, to śpiewy i tańce lekkie w formie oraz treści, które mają za zadanie wprawić słuchaczy w dobry nastrój. No, chyba że chodzi o wodewil skomponowany przez Aleksandra Nowaka, wywiedziony z „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” Marcina Wichy, żałobnego rapsodu prozą o prozie życia, którego nieodłączną częścią jest śmierć. Nagrodzona Nike książka Wichy jest pożegnaniem ze zmarłą matką, wyrażonym przez porządkowanie przedmiotów, które po sobie zostawiła.