Katalog

Żywiołem „Dracha”, była ziemia, tymczasem kolejnym wspólnym dziełem Aleksander Nowak i Szczepan Twardoch pokłonili się wodzie. Choć prawdziwym obiektem ich artystycznej kontemplacji jest raczej podróż jako tęsknota za zmianą i poszukiwanie w niej sensu życia.

Żywiołem „Dracha” była ziemia, tymczasem kolejnym wspólnym dziełem Aleksander Nowak i Szczepan Twardoch pokłonili się wodzie. Choć prawdziwym obiektem ich artystycznej kontemplacji jest raczej podróż jako tęsknota za zmianą i poszukiwanie w niej sensu życia.

Niezbadane są ścieżki inspiracji. Karol Szymanowski szukał ich w starożytności, na Wschodzie, w rodzimym folklorze, natomiast współcześni twórcy, z innej gliny ulepieni, znajdują je w dziele Szymanowskiego. To, co gigant muzyki polskiej zamknął sto lat temu, otwierają na nowo, biorąc za punkt wyjścia do dalszych poszukiwań, do podróży w nieznane.

Niezbadane są ścieżki inspiracji. Karol Szymanowski szukał ich w starożytności, na Wschodzie, w rodzimym folklorze, natomiast współcześni twórcy, z innej gliny ulepieni, znajdują je w dziele Szymanowskiego. To, co gigant muzyki polskiej zamknął sto lat temu, otwierają na nowo, biorąc za punkt wyjścia do dalszych poszukiwań, do podróży w nieznane. Tak działa Adam Pierończyk, saksofonista, kompozytor, producent i niespokojna dusza, współpracownik m.in. Sama Riversa, Archie Sheppa, Bobby’ego McFerrina, Tomasza Stańki i Avishai Cohena. „Świeża i pomysłowa, nowoczesna i wielobarwna” – tak jego wirtuozerską grę opisywał amerykański portal „All About Jazz”.

O czym tu pisać? Że Zygmunt Konieczny (1937) jest wybitnym twórcą piosenek i muzyki filmowej? Że doskonale wiązał w swych drobiazgach słowo z muzyką? Że stworzył ponadczasowe piosenki – standardy, które łączą pokolenia? (a to dla twórców lżejszej muzy największy komplement). „Grande valse brillante”, „Groszki i róże”, „Karuzela z madonnami”, „Oczy tej małej”… Można wymieniać bez końca.

Kiedy dzwoni Francis Ford Coppola, wielki wizjoner kina, autor m.in. Ojca chrzestnego i Czasu apokalipsy, nie odkłada się słuchawki. Wojciech Kilar podjął więc współpracę z reżyserem i stworzył kultową dziś ścieżką dźwiękową do opowieści o potworze z Transylwanii, który kochał zbyt mocno. Po latach tę patetyczną i liryczną kantatę na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną wywracają na nice pianista Piotr Orzechowski i saksofonista Kuba Więcek.

Kiedy dzwoni Francis Ford Coppola, wielki wizjoner kina, autor m.in. Ojca chrzestnego i Czasu apokalipsy, nie odkłada się słuchawki. Wojciech Kilar podjął więc współpracę z reżyserem i stworzył kultową dziś ścieżką dźwiękową do opowieści o potworze z Transylwanii, który kochał zbyt mocno. Po latach tę patetyczną i liryczną kantatę na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną wywracają na nice pianista Piotr Orzechowski i saksofonista Kuba Więcek.

Utwór tytułowy, skomponowany dla wykonującego go tu wiolonczelisty Jakoba Kullberga, wziął się z konstatacji kompozytora, że dzieło sztuki wymaga tarcia, zarówno na poziomie konceptualnym, jak i osobistym. Album VARIOUS FORMS OF FRICTION, wydany w serii PORTRAITS, oprócz kompozycji tytułowej zawiera również utwory Motions, Stases na fortepian i duży zespół (solistką jest Małgorzata Walentynowicz) i Open/Close na klarnet basowy i duży zespół (solista: Michele Marelli). Gra Orkiestra Muzyki Nowej pod batutą Szymona Bywalca.