Twórcy

Kompozytor i pianista. Urodzony 17 lipca 1932 roku we Lwowie, zmarł 29 grudnia 2013 roku w Katowicach.

Reżyserka teatralna, wybitna interpretatorka dramatów Antona Czechowa, Williama Szekspira i Elfriede Jelinek. Ukończyła studia psychologiczne na Uniwersytecie Warszawskim oraz reżyserię dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie.

Kompozytor, improwizator, organizator życia muzycznego. Studiował w klasie kompozycji Tadeusza
Bairda i Mariana Borkowskiego w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Wiedzę
pogłębiał u Louisa Andriessena w Koninklijk Conservatorium w Hadze.

Urodzony 19 września 1938 roku w Warszawie, studiował tamże w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej – grę na fortepianie u Marii Wiłkomirskiej oraz kompozycję u Kazimierza Sikorskiego. Studia kontynuował w Paryżu u Nadii Boulanger. Jest profesorem kompozycji w łódzkiej Akademii Muzycznej.

Kompozytor i akordeonista. Urodzony 9 kwietnia 1951 roku w Bielsku-Białej, zmarł 1 października 1990 roku w Pszczynie. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach kompozycję pod kierunkiem Henryka Mikołaja Góreckiego (1971–1975) oraz grę na akordeonie u Joachima Pichury.

Kompozytorka, urodzona 18 marca 1961 roku w Białymstoku. Odbyła studia kompozytorskie u Włodzimierza Kotońskiego w Akademii Muzycznej w Warszawie (obecnie: Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), a następnie u Louisa Andriessena w Hadze. Warsztat muzyczny doskonaliła na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie oraz — w ramach wymiany artystycznej DAAD — w Berlinie

Kompozytor, skrzypek i pedagog. Studiował kompozycję w Akademii Muzycznej we Wrocławiu u Jana Wichrowskiego oraz realizację kompozycji komputerowej u Cezarego Duchnowskiego. Studia podyplomowe odbył u Stanisława Krupowicza i Cezarego Duchnowskiego.

Jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów i najważniejszych postaci muzyki polskiej XX wieku; kompozytor, pianista i dyrygent urodzony 25 stycznia 1913 roku w Warszawie, zmarł tamże 7 lutego 1994 roku. Młodzieńcze dzieła Lutosławskiego pozostają jeszcze pod wpływem francuskiego impresjonizmu, pierwsza powojenna dekada upływa zaś pod znakiem wpływów rodzimego folkloru. Dziełem przełomowym stała się Muzyka żałobna (1954–1958), w której kompozytor zaproponował nowe spojrzenie na sferę harmoniczną – operowanie pełnym dwunastodźwiękiem o zredukowanej liczbie interwałów.